Ludwikowice Kłodzkie

    Wieś położona na wysokości około 430-480 m., bardzo duża, uprzemysłowiona  łańcuchowa ciągnąca się na długości około 3,3 km. wzdłuż Włodzicy. Ludwikowice posiadają rozwinięte zaplecze handlowo-usługowe, dlatego mają raczej charakter miasteczka. Z miejscowości wychodzą dwa szlaki zielone: pierwszy na Kozie Siodło, a drugi przez Jugów na Przełęcz Jugowską.   

    Początki Ludwikowic Kłodzkich nie są dobrze znane. W starożytności przez teren wsi prowadził mały trakt handlowy, o czym świadczy znalezisko monet z okresu rzymskiego. Obecna miejscowość powstała najpółniej w pierwszej połowie XIV w.

    W 1631 r. w Ludwikowicach mieszkało 23 gospodarzy płacących podatki kościelne, a większą posiadłość miał tu F. Thamm. Około 1765 r. wieś dzieliła się na trzy części: barona von Larischa, barona von Stillfrieda oraz wolne sędziostwo. Miejscowość szybko się rozwijała, do czego przyczyniło się powstanie kolonii i przysiółków. Wynikało to z rozkwitu tkactwa chałupniczego w okolicy, a także otwierania kolejnych kopalń węgla.
    W pierwszej połowie XIX w., rozwój górnictwa i tkactwa przyśpieszył jeszcze bardziej rozkwit Ludwikowic lecz przyczynił się także do podziału wsi pomiędzy różnych właścicieli. W 1825 r. miejscowość składała się aż z sześciu części

    Po upadku tkactwa chałupniczego miejscowość rozwijała się nadal, do czego przyczyniły się kopalnie węgla kamiennego. Natomiast w miejsce warsztatów chałupniczych powstały niewielkie tkalnie mechaniczne zatrudniające dawnych chałupników. Pod koniec XIX w. zbudowano dużą elektrownię, a w miejscowości powstało kilka drobnych zakładów przemysłowych. Do rozwoju wsi przyczyniło się też przeprowadzenie w 1880 r. linii kolejowej łączącej Nową Rudę z Wałbrzychem. W końcu XIX w. założono w miejscowości ewangelicki zakład charytatywny Ludmillastift.

    Ludwikowice nie cieszyły się większym zainteresowaniem turystów mimo, że leżą przy głównej drodze w malowniczej okolicy. Jednak od uruchomienia linii kolejowej były dogodnym punktem wyjścia w Góry Sowie i Wzgórza Włodzickie. W okresie międzywojennym we wsi funkcjonowało kilka niewielkich zakładów przemysłowych, m.in. przetwórnia drewna, fabryka osprzętu elektrycznego i zakład włókienniczy. W 1930 r. miejscowość dotknął głęboki kryzys, gdy w kopalni Wenceslaus w katastrofie górniczej zginęło aż 151 górników. Po tym wydarzeniu kopalnię zamknięto. Uruchomiono ją dopiero w 1939 r.
    Lata II wojny światowej spowodowały duże zmiany w Ludwikowicach. Od początku 1944 r. teren nieczynnej kopalni i okoliczne wzniesienia: Gontowa i Włodyka stały się obszarem ożywionych prac budowlano-górniczych. Dwa lata wcześniej w 1942 r. na terenie wsi, przy ul. Wiejskiej, założono obóz pracy dla polskich Żydów, prowadzony przez organizację Schmelt. W fabryce amunicji urządzonej na terenie nieczynnej kopalni zatrudnionych było około 600 więźniów . W 1944 r. obóz w Ludwikowicach stał się filią Gross-Rosen. Powstał też drugi obóz złożony z 50 baraków. Przebywało w nim prawie 1500 więźniów, którzy pracowali w fabryce amunicji w Miłkowie i prawdopodobnie wykorzystywano ich również przy budowie ogromnego kompleksu podziemnych sztolni w zboczu Gontowej i Włodyki. Do dzisiaj nie jest znany los więźniów z obozu męskiego. Mogli zostać wymordowani i zasypani w którymś z wyrobisk.
    Po 1945 r. miejscowość zachowała pierwotny charakter ale nie podjęta została praca w kopalnia „Wacław”, którą Niemcy zatopili. Zniszczeniu uległa też fabryka amunicji. Jednak niektóre obiekty w Ludwikowicach wykorzystano dla zorganizowania w latach 1945-56 jednego z obozów Wojskowego Korpusu Górniczego. Do niego przymusowo wcielano poborowych i żołnierzy z rodzin i środowisk uznawanych przez ówczesne władze za nieprzychylne reżimowi. Działały zakłady włókiennicze, a na terenie dawnej kopalni uruchomiono składnicę drewna i wytwórnię płyt pilśniowych. W obiektach pokopalnianych i po elektrowni z czasem ulokowano inne zakłady i magazyny. Elektrownia w Miłkowie pracowała do 1962 r. Ludwikowice przez cały czas rozwijały się stosunkowo powoli. Nie przechodziły fazy wyludniania, chociaż liczba mieszkańców wyraźnie spadła. Sama miejscowość natomiast przekształcała się stopniowo w podmiejską osadę Nowej Rudy, bo wieś od dawna tworzyła z nią praktycznie jeden zespół osadniczy.
    Pod względem ilości mieszkańców  miejscowość jest na drugim miejscu w gminie Nowa Ruda. W ciągu kilku ostatnich lat wsi przybyły nowe, piękne obiekty. Remontowany jest kościół parafialny św. Michała Archanioła. Zbite zostały zmurszałe tynki i zrobione odwodnienie. Inny obiekt sakralny - ewangelicki kościół Błogosławieństwa również zmienia swoje przeznaczenie. Świątynia, z której wyprowadziła się już stolarnia jest w sferze zainteresowań parafii rzymskokatolickiej. Wiele dróg we wsi jest wyasfaltowanych.