Ścinawka Górna

    Ścinawka Górna to malownicza miejscowość położona na terenie Kotliny Kłodzkiej u podnóża Gór Stołowych. Ciągnie się na długości ok. 2 km. na wysokości ok. 325-345 m, poniżej ujścia Włodzicy do Ścinawki i wzdłuż jej biegu, na obu brzegach. Wieś otaczają użytki rolne poprzerastane zagajnikami a grzbiety i szczyty wzniesień porastają lasy. Są to przeważnie bory i lasy mieszane. Ścinawka Górna powstała jako wieś łanów leśnych, która przekształciła się z czasem w łańcuchówkę. Jej początki nie są dokładnie znane. Wiadomo że leżała przy trakcie łączącym ziemię kłodzką z Czechami i Kotliną Kamieniogórską. Na pewno istniała jeszcze w okresie przedlokacyjnym.

    Najciekawszą częścią Ścinawki Górnej są Sarny. Są malowniczo położone na granicy Wzgórz Ścinawskich i Włodzickich, na wysokości 330-350 m. npm. Ich dzieje sięgają XIV wieku, gdy istniał tutaj folwark, często opisywany jako położony "na końcu Ścinawki". Kolejne lata to czas rozwoju osady, wtedy już integralnie związanej ze Ścinawką Górną. W XVIII w Ścinawka Górna była bardzo dużą wsią. Od połowy XIX w. zaznaczył się powolny proces wyludniania. Ścinawka Górna jest wsią rolniczą, ale z powodu ładnego położenia wsi, dużych walorów krajobrazowych a także położenia przy ruchliwej trasie turystycznej w ostatnich latach rozwija się tu agroturystyka, która przyciąga wielu turystów. Atrakcją jest czysta rzeka Ścinawka oraz las.
    Największa atrakcja turystyczna to zespół pałacowy, który istniał tutaj od początku XV w. a z czasem przekształcił się w dużą posiadłość obejmującą prawie całą wieś. Składaj on się się między innymi z renesansowego zamku Scharfeneck hrabiów von Götzen z 1590 roku, który stoi na rzecznej skarpie - zgodnie z włoską modłą - prawdopodobnie wzniesiony przez włoskich architektów oraz z kaplicy św. Jana Nepomucena i zabudowań gospodarczych. Zamek był kilkakrotnie przebudowywany, w latach 30-tych XVIII wieku nadbudowano klatkę schodową i postawiono obecną ośmioboczną wieżę oraz dodano kilka ozdobnych elementów architektonicznych. Mniej więcej w tym samym czasie powstała kaplica z pięknymi malowidłami przedstawiającymi sceny z życia św. Jana Nepomucena i głoszącymi chwałę dokonań rodziny von Götzen. Namalował je Johann Franz Hoffmann. Z kolei w 1762 roku dobudowano kolejne skrzydło mieszkalne w pałacu. Warto też zwrócić uwagę na spichlerz z dwoma szczytami renesansowymi.
    Zespół pałacowy jest dziś w dość opłakanym stanie. Kaplica stoi pusta i tylko malowidła na ścianach zdradzają ślady jej dawnej świetności. Zabudowania pałacu zdradzają z kolei lata zaniedbań w konserwacji, a zabytkowy spichlerz stoi z zawalonym dachem.